My story.
Meet Claudia 10 jaar oud: een heel levenslustig gevoelig creatief én stoer meisje. Mijn lievelingsboek was altijd Sjakie en de chocoladefabriek. Ik slurpte iedere letter op. Mijn binnenwereld werd wakker getoverd. Creativiteit, verwondering, álles-kan-energie, verlangens, dromen, jezelf zijn en magie. Ik ging zelf fantaseren over een soort magisch winkeltje vol geuren en kleuren. Waar iedereen die het even nodig had zich kon opladen, verwonderen en verwarmen.
Ik hoorde, zag, proefde, rook en voelde álles. Dat is nu een kracht die ik ook weer volop benut, maar dat kon ik toen nog niet. Er was weinig ruimte om te ontdekken hoe het allemaal werkte in mij. Ik groeide op met veel spanning thuis, die iedere dag intenser werd. De overleefmodus ging aan. Werd angstig, was altijd op m’n hoede en ging twijfelen aan mezelf. Dacht zelfs dat IK gek was in plaats van de situatie waarin ik zat. Dat er iets niet klopte aan hoe ik alles voelde. Aan mijn verlangens. Aan mij.
Ik veranderde van een creatief en energiek meisje in een angstige puber. Ging in mijn hoofd wonen. Probeerde dáar de regie te krijgen over de chaos in en om mij en onderdrukte de overweldigende emoties die ik voelde.


Ondertussen vloog ik door school. Mij werd altijd verteld dat mijn talent en toekomst lag in wat er in mijn hoofd zat. Al dacht ik daar zelf heel anders over. Ik voelde dat ik hier echt niet op aarde was om wat ik wist of dacht. Wél om wat ik zag, proefde, rook, hoorde en voelde. Maar mijn decaan lachte me uit toen ik hem toevertrouwde dat ik me eigenlijk altijd ‘n soort toverfee had gevoeld. En wel kok wilde worden om mensen blij te toveren. Belachelijk van zo’n slim kind vond hij. Net als iedereen. En dus begroef ik m’n verlangens nóg verder en ging terug naar m’n hoofd.
Op m’n zestiende ging ik uit huis om te studeren en rondde dat cum laude af. De voedingsbodem voor een glansrijke carrière in de journalistiek was gelegd dacht mijn omgeving. Ik voelde dat totaal anders. Ik was dan wel bevrijd van de spanning thuis, maar voelde me gevangen. Verstikt door m’n opgespaarde emoties. Het was chaos in mij en ik probeerde grip te krijgen door controle over mijn eten. Ik ontwikkelde een eetstoornis omdat ik zo disconnected was met mijn binnenwereld. Niet had leren luisteren naar mijn verlangens.
Na een paar jaar ploeteren was ik op. Er was weinig meer van me over behalve ‘n soort lichtje van binnen dat altijd was blijven branden. Een sterk gevoel dat het anders kón. Het verlangen om voluit te leven in plaats van overleven. Ik wist niet hoe, maar was er van overtuigd dat ik dat ging leren.
Had geen zin meer in een leven op de handrem. Wilde geen lightversie van mezelf meer zijn. En besloot zelf in therapie te gaan om met mijn emoties te leren dealen. Mijn binnenwereld serieus te nemen. A deep dive inside. Na die lifechanging keuze volgden er nog tientallen kruispunten met steeds de vraag aan mezelf: neem ik mijn verlangens serieus of laat ik me leiden door onzekerheid en verwachtingen van anderen. Love or fear?
Een van die kruispunten was bijvoorbeeld dat ik hoogzwanger mijn supergoede baan wilde opzeggen om tóch die koksopleiding te volgen. Geen zekerheid meer en tussen zestienjarige jongens terug naar school. Omgeving zei: you are crazy. Ik: let’s go. Nog veel meer over dat én andere kruispunten in mijn loopbaan lees je in het Financieel Dagblad of de Libelle of de Margriet.
Gek genoeg hielp juist het vele koken in en na mijn opleiding mij weer terug bij mijn levenslust. Mijn zintuigen werden weer wakker. Daardoor voelde ik weer voluit. De creativiteit ging weer bruisen. De relatie met eten werd weer een love-affair. Door alle kleur in mijn keuken veranderde ook mijn binnenwereld weer van grijs naar fullcolour, net als vroeger. Ik ging mijn eigen recept weer voelen, vertrouwen en volgen. Ook al was het vaak moeilijk of vond ik het spannend. Mijn verlangen was altijd net een paar procent groter dan mijn angst. What if you fall. But what if you fly?
Steeds weer investeerde ik in mijn binnenwereld en binnenkant. Zo werd mijn creativiteit en gevoeligheid weer mijn kracht. En de motor in mijn bedrijf, gezin en leven. Mijn mess werd mijn message. De droom van dat eigen magische ‘winkeltje’ kwam weer terug. Waar alles wat je daar ervaart, je aanwakkert om weer trouw te worden aan hoe het werkt voor jóu van binnen. Zoals je dat als kind zo goed wist, net als ik, maar wellicht bent vergeten. Je échte diepste dromen bent gaan negeren uit angst om af te wijken of teleurstelling te voorkomen. Zo zonde. Want dromen kunnen wél werkelijkheid worden. En je verlangens wijzen je de weg. Niet de regels. Of anderen. Your life = your recipe.